“… i didn’t fall in love of course it’s never up to you, but she was walking back and forth and i was passing through”
― Leonard Cohen, Book of Longing
Γιατί η έλξη των ανθρώπων είναι τόσο δυνατή σε μερικές περιπτώσεις ενώ σε άλλες όχι; Γιατί μας ελκύουν εκείνοι που μπορεί να μας απογοητεύουν και να μας ματαιώνουν ξανά και ξανά; Γιατί, ενώ υπάρχουν στο περιβάλλον μας άνθρωποι ικανοί και αξιόλογοι που μπορεί να ενδιαφέρονται για εμάς, εμείς τους απορρίπτουμε; Ο λόγος είναι απλά διότι δεν ερωτευόμαστε το ευχάριστο ή το αξιόλογο, ή το καλό, ερωτευόμαστε το γνώριμο και το οικείο.
Ο εγκέφαλός μας αναγνωρίζει κάτι γνώριμο στον άνθρωπο απέναντί του. “Είναι σαν να σε γνωρίζω χρόνια”…Έχουμε ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο μηχανισμό αναγνώρισης μοτίβων μέσα στο κεφάλι μας και ενεργοποιείται, παράγοντας τα χημικά στοιχεία που προκαλούν ευχαρίστηση (ντοπαμίνη, σεροτονίνη), όταν αναγνωρίζει ένα σενάριο που του είναι γνώριμο από παλιά. Από τις πρώτες μας σχέσεις σαν μικρά παιδιά με τους γονείς, τα αδέρφια και τους δασκάλους στο σχολείο… Από την απόχρωση αυτών των πρώιμων εμπειριών με τους σημαντικούς άλλους στη ζωή μας, μπαίνουν τα θεμέλια για τα σενάρια των σχέσεων που θα δημιουργήσουμε και στην ενήλικη ζωή μας.
Δεν έχει σημασία αν η έλξη των ανθρώπων βγάζει νόημα. Ο εγκέφαλός μας, το συναίσθημά μας, η καρδιά μας δε λειτουργούν με βάση την κοινή λογική. Λειτουργούν με βάση το γνώριμο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος έχει την τάση να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια σενάρια… Γιατί εκεί νιώθει οικεία. Αυτόν τον τύπο σχέσης νιώθει ότι μπορεί να διαχειριστεί ψυχικά, όσο δυσάρεστος ή επώδυνος και αν αποδεικνύεται. Ο φόβος του αγνώστου είναι πολύ ισχυρότερος από τον πόνο του οικείου…